تاثیر مسمومیت حاد با اتانول بر فعالیت الکل دهیدروژناز کبدی و tnf-alpha پلاسمایی در موشهای صحرایی مبتلا به عفونت التهابی در مدل clp

اتانول به عنوان تنها الکل قابل شرب در اغلب کشورهای غربی مورد استفاده قرار می گیرد. مسمومیت حاد با الکل شرایط بالینی خطرناکی می باشد که در اثر مصرف مقادیر زیادی از الکل در کوتاه مدت ایجاد می شود. از جمله فرایندهایی که در نتیجه مصرف اتانول دستخوش تغییر می شود، سیستم التهابی و آنتی اکسیدانی بدن می باشد. عفونت های سیستمیک نیز از جمله مواردی هستند که باعث تداخل در چنین فرایندهای می شوند. بنابراین می توان حدس زد که اتانول با تاثیر در سیستم های التهابی و آنتی اکسیدانی می تواند روند پاسخ به عفونت را دستخوش تغییر کند. سپسیس پاسخ سیستمیک بدن به عفونت حاد است که در حال حاضر سومین عامل مرگ ناشی از عفونت محسوب می شود. هدف از انجام تحقیق حاضر این بود که نقش مسمومیت با اتانول را بر تشدید سپسیس مورد مطالعه قرار دهیم. به این منظور از بعد از القاء سپسیس بواسطه مدل تجربی clp (cecal ligation and puncture) در رات ها، بلافاصله دو دوز از اتانول (1 و 2 گرم به ازای هر کیلو گرم) تزریق شد. 4 ساعت پس از القاء سپسیس و تزریق اتانول بافت های کبد، ریه و پلاسما جدا شده و فاکتور هایی چون پراکسیداسیون لیپیدها (lp)، گلوتاتیون (gsh)، آنزیم های گلوتاتیون s-ترانسفراز (gst)، سیتوکروم p-450 (cyp1a1) و الکل دهیدروژناز (adh) در کبد و tnf-? در پلاسما اندازه گیری شد. همچنین به منظور بررسی آسیب های بافتی، مطالعات هیستوپاتولوژیک از بافت های کبد و ریه حیوانات به عمل آمد. در این مطالعه همچنین تاثیر داروی گیاهی سیلیمارین، بر روی کبد، در شرایط فوق بررسی شد. به این منظور بعد از تیمار شش روزه با دو دوز از سیلیمارین (50 و 100 میلی گرم)، حیوانات دچار سپسیس و مسمومیت با اتانول شده و 4 ساعت پس از آن به بررسی فاکتور های فوق پرداخته شد. نتایج این مطالعه نشان داد که هم مصرف اتانول به تنهایی و هم بروز سپسیس باعث افزایش پراکسیداسیون لیپید ها، کاهش سطح گلوتاتیون و کاهش فعالیت آنزیم gst در کبد می شوند که نشان از افزایش استرس اکسیداتیو ناشی از شرایط فوق می باشد. مقایسه گروه های مختلف نشان داد که توام شدن شرایط فوق با هم می تواند سبب افزایش بیش از پیش این استرس اکسیداتیو شود. اندازه گیری سطح پلاسمایی tnf-? و مطالعات هیستوپاتولوژیک حاکی از عدم تاثیر اتانول در التهاب و آسیب بافتی ناشی از سپسیس می باشد. نتایج همچنین نشان می دهد سپسیس تاثیری در فعالیت آنزیم کبدی adh ندارد. فعالیتcyp1a1 نیز تنها در اثر سپسیس از کاهش معنادار برخوردار بود (05/0p< .). نتایج در گروه های تحت تیمار با سیلیمارین نشان داد که این داروی گیاهی از اثر آنتی اکسیدانی، ضد التهابی و محافظتی بسیار قابل توجهی در مواجه با مسمومیت با اتانول و سپسیس برخوردار است. به طور خلاصه نتایج این تحقیق نشان می دهد که اتانول سبب تشدید استرس اکسیداتیو در بافت کبد در شرایط سپسیس می شود، این در حالی است که مصرف سیلیمارین با کاهش استرس اکسیداتیو و آسیب بافتی کبد ناشی از سپسیس همراه است.